De oude, wijze leraar.
Anderhalve week geleden was ik bij een driedaags evenement met een 91-jarige leraar. Omdat ik veel werk met een door hem aangereikte methodiek voor persoonlijke begeleiding, vond ik het een buitenkans om hem zelf eens aan het werk te zien. Zoals ik graag terug ga naar de bron van de inspirerende methoden en zienswijzen die ik hanteer.
Gedurende de eerste werd mijn geduld op de proef gesteld. Op een enkele filosofische doordenker na wist de man mij niet te boeien. De traagheid in zijn werken, kon ik nog wel toeschrijven aan zijn leeftijd, ga er maar aanstaan op je 91ste! De tweede dag leek beter te starten totdat de leraar, die ik zeer hoog acht, aan de slag ging met cliënten die me de tenen deed krommen. De ene na de andere cliënt werd afgeserveerd met “met jou kan ik niet werken” of “je hebt geen echte vraag, maar speelt een toneelstuk”.
Klap op de vuurpijl was wel dat mensen met een vraag over hun relatie of hun onderneming stelselmatig de diagnose kregen “deze relatie heeft geen toekomst” of “deze onderneming zal geen succes worden”. Zonder verder enige duiding te geven van hoe hij tot die uitspraak kwam, laat staan dat hij met een oplossingsrichting kwam. Het was zo weerzinwekkend, dat ik besloot de derde dag niet meer bij te wonen.
De jonge leerling.
Een week later nam ik deel aan een geheel andere workshop waarin ik heel uiteenlopende mannen ontmoette. De man die mij het meest wist te raken, was een jonge vent van rond de dertig. Hij vertelde op een keer dat zijn vriendin ernstig ziek is en dat het zeer onzeker was of zij nog te genezen was. Een heftige periode voor zulke jonge mensen.
Tijdens de workshop werd op een dag gevraagd naar de inzichten tot dan toe. De één na de ander wist nogal boeiende zaken te benoemen en ambities die daaraan verbonden werden. Totdat de bewuste jonge leerling het woord nam en eenvoudigweg de suggestie deed om vaker tevreden en dankbaar te zijn voor wat er al is. Wat we hebben, wat we kunnen en wat we bereikt hebben.
Juist vanuit zijn mond kon ik de woorden zo goed snappen. Steeds als ik om me heen hoor van mensen die door kanker of een andere ernstige ziekte getroffen zijn, besef ik me hoe dankbaar ik mag zijn dat ik slechts eens in de paar jaar een paar dagen griep heb. Dat is ook waarom ik dit jaar weer voor Stichting Kika sponsors werf met het hardlopen dat ik zo graag doe.
Wijsheid heeft niets met jaren te maken.
Deze twee workshops heeft me doen inzien dat leeftijd en wijsheid los van elkaar staan. Juist de dingen die je pad kruisen, zowel positief als negatief, zoals een indrukwekkende gebeurtenis of een noodlottig bericht aangaande ziekte of sterfte, kunnen een eye-opener bieden. Daarvoor hoef je niet oud en geleerd voor te zijn, daar hoef je slechts aandacht te hebben voor de lessen die het leven je in de schoot werpt.
