“Gooi die roze bril in de kliko!”
Dat was de reactie die ik van de vrouw in kwestie kreeg. En ik moest ook iets doen aan die plaat voor mijn kop. Alstublieft, het wordt zomaar aanbevolen door iemand die me nog nooit ontmoet heeft. En bedankt! In plaats van daar weer op in te gaan, ik had niet de indruk dat het iets zou bijdragen, liet ik het rusten en ging lekker een eindje hardlopen. Maar al lopende kwam de discussie toch steeds weer bij me terug, het fascineerde me hoe makkelijk veel mensen een oordeel vellen, niet alleen over mij en mijn reactie, maar ook over die vluchtelingen. Want ook die had deze mevrouw waarschijnlijk nooit gesproken of in levenden lijve ontmoet. Veel oordelen die je ook ziet op het nieuws, als er weer een informatiebijeenkomst is over een te bouwen AZC, zijn niet op eigen ervaring gebaseerd, maar is meeschreeuwen met de groep. De omgeving heeft een negatief oordeel, dan is het al gemakkelijk daarin mee te gaan.
Wat steeds weer terugkwam was dat ene zinnetje, dat ik mijn roze bril in de kliko moest gooien. En hoe vaker het terugkwam, hoe vaker ik het gevoel kreeg dat veel te weinig mensen een roze bril hebben of, bang voor wat de zwartkijkende omgeving daarvan vindt, te weinig die bril opzetten.
Je hoeft niet alles rooskleurig te zien!
Ik ga dan ook niet alles goedpraten, ik zie ook wel mitsen en maren bij de vluchtelingenstroom, vermoed ook wel dat niet iedereen een veilig heenkomen zoekt en een oorlog of vervolging ontvlucht, dat er ook nieuwkomers snel een woning krijgen waar anderen al jaren vergeeft op wachten. Maar ik weet ook dat we de keuze hebben om ook in dit soort gebeurtenissen mooie dingen te zien.
Wat is er dan mooi aan?
Nou natuurlijk niet de vluchtelingenstroom op zich, het is vreselijk dat zoveel mensen huis en haard verlaten om elders een veilige haven te vinden. Maar het kan je wel helpen inzien dat wij het hier eigenlijk wel heel goed hebben. Ook al zit niet alles mee, gaat er iets stuk, smaakt iets slecht, valt iets tegen, de meeste “problemen” waar wij Nederlanders over klagen zijn luxe-problemen of overkoombare hobbels die in het niet vallen vergeleken met de situatie waarin vluchtelingen zich bevinden. Ga er maar aan staan, honderden kilometers lopen met je kinderen en dan om de drie dagen van de ene sporthal naar het andere worden verhuisd, met niets omhanden, zonder privacy, omgeven door anderen in dezelfde misère.
Wat ik ook mooi aan de situatie vind, is dat veel mensen hun menslievendheid kunnen tonen. In de vorm van vrijwillig iets voor de medemens te doen, zoals vervoer regelen, geld inzamelen of kleding. Of een maaltijd voor mensen die net in het dorp zijn neergestreken. Behalve voor de ontvangers is dit ook fijn voor hen die helpen, dat maakt de mens gelukkig. Waarom? Omdat je dan merkt dat je iets betekent voor het welzijn van anderen en dat geeft voldoening. Veel meer dan van achter uit de zaal middelvingers opsteken en grove taal schreeuwen zodat er geen normale dialoog meer mogelijk is. Bovendien vinden mensen die geholpen worden, je dan aardig en er kan zelfs een soort band ontstaan. Ik heb berichten gezien dat mensen met tranen afscheid namen van vluchtelingen die weer naar een andere noodopvang moesten verkassen.
En misschien heb ik dan weer even een roze bril op en zie ik te weinig potentiële terroristen tussen de vluchtelingen, maar ik kan me niet voorstellen dat mensen die elkaar aardig vinden, elkaar ook maar een haar willen krenken.
