Waarom kiezen soms lastig is.

Zo af en toe word ik getriggerd door de titel van een nieuw TV-programma. Zoals bij de EO-serie “Rot op naar je eigen land” waarin Dennis van der Geest een groep van zes mensen gedurende drie weken als een vluchteling laat leven. Ik werd nieuwsgierig en besloot te kijken. De groep die op reis gaat, bestaat voor een deel uit mensen die een ruimhartiger asielbeleid zouden willen en een ander deel dat de grenzen hermetisch gesloten wil houden. Wat voor reis het wordt, is ze vooraf niet verteld, wel moeten ze meteen hun paspoort en smartphone inleveren.

In een eerder bericht schreef ik al hoe moeilijk het voor veel mensen is om eigen keuzes te maken. In het filmpje dat je daarin kunt bekijken, gaat men vooral in op de manier waarop een behoefte gecreĆ«erd wordt. Bij “Rot op naar je eigen land” wordt zo mooi zichtbaar hoe lastig het kan zijn om van je vertrouwde gedachtengoed af te stappen.

Zo ook bij Willeke, een van de deelnemers. Dat ze een fervent PVV-aanhanger is kan niemand ontgaan: op de rechter bovenarm heeft ze een tattoo van het logo van de PVV, op haar linker pols een tattoo van de handtekening van Geert Wilders. Dus daarover geen twijfels. Zodra Willeke op reis gaat en de eerste ontberingen tegenkomt (zoals een rit van 1400 km achterin een stikdonkere vrachtauto met onbekende bestemming) begint ze zich te beklagen en dreigt niet verder mee te gaan. Ze wordt door de groep overgehaald en gaat zo toch mee, waardoor ze uiteindelijk ook mee op visite gaat bij vluchtelingen. Natuurlijk vindt ze het mensonterend wat ze daar aantreft. Dat kan ook niet anders als je een gezin aantreft dat in Griekenland in een kamer van 3 x 3 meter moet leven en de deur niet uit durft behalve om eten te halen…uit de afvalcontainer achter de supermarkt. Steeds weer zegt ze na dergelijke bezoeken: voor deze mensen snapt ze het wel hoe erg het is, maar als wij de grens openzetten, eten ze ons belastinggeld op.

Dan mogen ze een nacht slapen bij een dergelijk gezin. Met zes personen slapen ze in een kamer van 3 x 2 meter en als de een zich omdraait moet de rest ook omdraaien. Na deze vreselijke en slapeloze ervaring besluit Willeke om te stoppen met de reis. Want ze voelt zich machteloos, hoe zielig ze het ook allemaal vindt. Ditmaal is ze niet om te praten.

Na deze uitzending heb ik zitten nadenken over waarom het voor Willeke niet vol te houden was. Zonder dat ik haar daarover heb kunnen spreken, heb ik wel een idee. Zij is al jarenlang op en top voorstander van de PVV en diens opstelling tegenover immigranten. Ze is zo loyaal aan dat gedachtegoed, dat het ook verdraaid lastig is om daar zomaar ineens van af te wijken. Bovendien zal haar vrienden- en kennissenkring in zekere mate ook uit PVV-aanhangers bestaan, dus als ze daar ineens tegen moet zeggen dat ze op andere gedachten is gebracht, loopt ze het risico die mensen kwijt te raken. Wij mensen zijn van oudsher nu eenmaal loyaal aan de groep waar we deel van uitmaken, dat zien we bij religies, bij voetbalclubs en ook bij politieke stromingen. Dus zo bezien snap ik dat Willeke deze keuze heeft gemaakt. Ik kijk uit naar de volgende aflevering!

WhatsApp ons
1
Stel je vraag via WhatsApp
Heb je een vraag voor ons? Stuur een whatsapp-bericht!