Dat anonieme karakter waar ik het zojuist over had, dat is misschien wel de mooiste vorm om echte liefde te verspreiden. Wie The World Book of Love leest, beseft dat zogenaamde liefde vaak een vorm van afhankelijkheid is. Luister maar naar veel liefdesliedjes die ongetwijfeld vandaag ook op de radio te horen zullen zijn, en het gaat al gauw over “what would I do to make you love me” of “I can’t live without you”. Een vorm van afhankelijkheid dus die meteen aanspraak doet op de vrijheid van de ander. In veel hoofdstukken in The World Book of Love wordt benadrukt dat daarin geen échte liefde zit. Wie echt van iemand houdt, gunt hem of haar alle vrijheid van de wereld. Misschien pink je daarbij glimlachend een traantje weg, maar je gunt daarmee je geliefde wel het beste.
Liefdesuitingen zijn een vorm van complimentjes en het bijzondere van een compliment is dat we ons vaak genoodzaakt voelen om die met een compliment te beantwoorden, zodat de balans weer in evenwicht is. Niet zelden is een uiting van liefde dan ook vooral een uiting van behoefte aan liefde, dus een oproep om de liefde te beantwoorden. De anonieme vorm van een valentijnskaart, of welk medium je daarvoor ook kiest, is zo mooi omdat je daarmee geen reactie kunt terug verwachten. Ook al gaat het misschien niet eens altijd om een romantische liefdesverklaring, maar ‘slechts’ om een blijk van waardering of een hart onder de riem, wanneer je die anoniem verstuurt doe je dat onvoorwaardelijk. Je laat de ontvanger vrij en verplicht hem of haar niet tot een reactie.
Zoals The Beatles al zongen: You can’t buy me love! Ik wens je vandaag veel valentijnskaarten, -emails, -bloemen, -chocolade en andere uitingen van liefde, waardering en genegenheid. En ik hoop dat je er veel zult uitdelen…uiteraard anoniem 😉
