Heb je dat ook wel eens? Dat je ergens zo van baalt dat het je gewoon verhindert om te genieten van de mooie kanten van het leven. Omdat je aandacht steeds weer gaat naar datgene waar je van baalt en blijft hopen dat het goed komt. Ken je dat? Ik maakte het pasgeleden nog van dichtbij mee!
Afgelopen zomer ben ik met mijn gezin op vakantie geweest in Amerika. Na een verder voorspoedig verlopen reis, bleek één van onze koffers niet met het vliegtuig te zijn meegekomen. We hebben de vermissing gemeld en de luchtvaartmaatschappij zou een zoekactie in gang zetten. In de koffer zaten vooral spullen van mijn dochter, dus moest er gezorgd worden voor nieuwe kleding en dergelijke. Omdat de luchtvaartmaatschappij had gezegd dat de koffer dan waarschijnlijk de volgende dag met dezelfde vlucht zou komen, was er niet heel veel nodig.
Maar de koffer kwam de volgende dag niet. Ook de dag daarna niet en nog maar weer eens bellen met de luchtvaartmaatschappij maakte ons niet veel wijzer: “we have no update yet” luidde het antwoord. Dus nog maar wat spulletjes kopen en verder met de vakantie. En elke dag weer de vraag “zou de koffer vandaag komen?”.
Ik merkte dat de vermiste koffer teveel aandacht opeiste. De mooie reis die we gingen maken, werd teveel gekleurd door dit ongemak. Met de gedachte dat mogelijk één van de andere passagiers met onze koffer het vliegveld had verlaten (want dat wordt niet gecontroleerd), heb ik toen de knuppel in het hoenderhok gegooid en gezegd: laten we er maar van uitgaan dat de koffer niet meer terugkomt.
Uiteraard is dat een pessimistische uitspraak en het gezin reageerde aanvankelijk ook niet heel enthousiast. Zeker ook omdat de best zorgvuldig uitgekozen spullen van mijn dochter nu als verloren beschouwd werden, was even schrikken. Maar het bleek wel de focus weer te verleggen naar het doel van de vakantie: leuke en mooie dingen beleven!
Nadat we nog één keer goed inkopen gedaan hadden, konden we weer verder. Maar goed ook want vanuit de luchtvaartmaatschappij bleef het muisstil.
Eerlijk gezegd was ik wel verrast over het effect van mijn pessimisme. Normaal ben ik juist een optimist en geloof ik in mogelijkheden en kansen. Maar ik merkte dat dat optimisme in dit geval averechts werkte. Ik had kunnen blijven geloven in de terugkeer van de koffer en sussend kunnen herhalen “het komt vast goed”, maar dan bleef het ongemak de aandacht opeisen. Dus soms doe je eens een experiment 🙂
In de zakenwereld heb je dat soms ook te doen. Bijvoorbeeld als je een project leidt en er door omstandigheden een vertraging is opgetreden. Dan kun je blijven prutsen en proberen om de opgelopen vertraging in te halen en zo je opdrachtgever tevreden te houden. Soms lukt dat, soms weet je eigenlijk al snel dat het ondoenlijk is. Of je kunt je verlies nemen en gaan bespreken hoe je het project vervolgt.
Kan het vervolgens alsnog meevallen….na tien dagen werd de koffer alsnog afgeleverd!
