Het is eind december als ik dit schrijf en de kerst ligt net achter ons. In de afgelopen weken heb ik talloze malen die magische woorden gehoord: “fijne dagen!” waarmee werd verwezen naar kerst en oud en nieuw. Als ik daarbij ook terugdenk aan alles wat mensen vertellen over hun feestdagen, dan zou je eerder verwachten dat men elkaar sterkte wenst! Want hoe fijn waren ze ditmaal?
De mooiste tijd van het jaar??
In één van de meest gehoorde liedjes op de radio hoor je “it’s the most wonderful time of the year” terwijl in werkelijkheid veel mensen het “the most stressful time of the year” vinden. Mensen maken zich kopzorgen over hoe ze de kerst nu weer moeten regelen. Enkele van die zorgen:
- wat doen we met die uitnodiging van …. waar we geen zin in hebben?
- nodigen we …. wel of niet uit op het kerstdiner?
- maar als we hem uitnodigen, kunnen we haar niet vragen…
- wat moeten we eten met kerst?
- hoe kom ik aan inspiratie voor een gedicht ?
- surprises? Nee toch zeker??
- heb ik nog wel iets feestelijks om aan te trekken?
Waarom maken we ons zoveel zorgen om zoiets feestelijks?
Een feest, dat zou toch leuk en fijn moeten zijn. Iets waar je naar uitkijkt, op verheugt. En toch zijn veel mensen blij als de feestdagen weer voorbij zijn. De belangrijkste reden is dat men heel veel als verplichtingen ziet. We kunnen oom Piet niet alleen laten met kerst! We moeten wel iets speciaals te eten maken, alweer gourmet kan niet! Natuurlijk surprises, iedereen doet surprises! Ik kan toch echt niet die jurk van vorig jaar aan! We kunnen het niet maken om niet naar dat feestje te gaan, dan maken we maar zin!
Om dit soort dingen uit de weg te gaan, hoor ik opvallend veel mensen in mijn omgeving de kerstdagen ontvluchten. Een tripje naar de wintersport of een waddeneiland is niet ongewoon. Maar waarom zou je?
Wat als je eens niet aan de verwachtingen voldoet?
Veel van het gedoe komt voort uit verwachtingen. Of zelfs verwachtingen over verwachtingen. Zoals je verwacht dat oom Piet verwacht dat hij op eerste kerstdag mag komen eten. Terwijl oom Piet dat misschien helemaal niet verwacht. Misschien baalt oom Piet dat hij is uitgenodigd, want hij kan die uitnodiging moeilijk weigeren, hij wordt immers verwacht! En sowieso ben je niet verplicht om op zo’n verwachting in te gaan. Door met iedereen en alles rekening te houden, aan alle verwachtingen van anderen te voldoen, loop je het risico jouw eigen verwachtingen te grabbel te gooien en geen rekening te houden met jezelf.
Natuurlijk is het fijn als we rekening houden met elkaar en zeker ook aandacht besteden aan mensen die alleen zijn en zo. Het probleem ontstaat omdat we denken dat alles en iedereen tijdens die twee kerstdagen aan de beurt moet komen. Terwijl het juist heerlijk kan zijn als je juist in januari aan iemand denkt, een maand waarin juist weer een leegte voor veel mensen ontstaat.
Elke dag is een potentiële feestdag
Denk je eens in, dat je op een willekeurige dag in maart ineens een lief en attent gedicht krijgt van een goede vriend of van je zus. Hoe feestelijk is die dag dan ineens? Dat gedicht blijft je waarschijnlijk veel langer bij dan wat je anders bij de kerstboom had gelezen. Of denk je eens in dat iemand op een herfstachtige dag een boel vrienden uitnodigt voor een etentje? Zonder dresscode en je bent vrij om te komen of niet. Hoeveel meer ontspannen is dat feestje dan menig kerstdiner? En waarom gaan we allemaal op 1 januari bij oma langs? Zou ze het niet veel fijner vinden als we dat meer spreiden over de weken die nog volgen?
Enfin, hoeveel heb jij je weer geconfirmeerd aan de etiquette die aan de feestdagen verbonden wordt? Heb je echt “fijne dagen” gehad? Of ga je het volgend jaar iets anders aanpakken?
