Eerst geloven, dan zien!

Mensen die mij wat beter kennen, weten dat ik een fervent hardloper ben. Zo eentje die dan soms zomaar twee uur weg kan zijn omdat hij een mooie route heeft gevonden. Dat doe ik al sinds de jaren tachtig, dus al met al een aardig poosje. Mijn broer had daar niet zoveel mee. Zeker in de tijd dat ik gerust fanatiek te noemen was, hield hij vol dat hardlopen niets voor hem was. Saai, eentonig, geestdodend, dat soort kwalificaties gaf hij er aan. De marathons die ik liep waren volgens hem niet gezond en gekkenwerk, maar goed: als ik dat zo graag wou…succes! Je zult begrijpen dat ik hem nooit heb kunnen overhalen, wat overigens ook nooit mijn ambitie was.

Enkele jaren geleden besloot hij met een kameraad deel te nemen aan een loopgroepje voor absolute beginners. En omdat hij niet het postuur van de doorsnee Keniaan heeft, was het geen eenvoudige opgave om dit vol te houden. Maar gesteund door zijn vriend, en andersom zijn vriend steunend, bleven ze trouw de trainingen in het bos bijwonen. Totdat de suggestie werd geopperd om ergens deel te nemen aan een prestatieloop van 5 kilometer. Toen ik hoorde dat hij dat serieus overwoog, geloofde ik mijn oren niet!

Maar het was menens en zo volbracht hij vol trots zijn eerste prestatieloop. En toen had hij de smaak te pakken. Hij was ervan overtuigd dat het hem, met de nodige training uiteraard, ook zou moeten lukken om een loop van 10 kilometer te finishen. En in 2011 is hem dat inderdaad gelukt, chapeau!! Het loopvirus had hem te pakken, het begon een tweede natuur te worden. Waar hij eerst walgde van het idee om te moeten hardlopen, nam hij nu zelfs zijn loopschoenen mee naar verre vakantieoorden om toch  maar, in de snikhete tropen, zijn training te kunnen bijhouden. In 2012 hebben we samen de halve marathon gelopen in Utrecht, wat voor mij ooit een wekelijkse afstand was, werd voor hem de volgende mijlpaal. Een mooi patroon in dit verhaal is dat elk doel dat hij zich stelde ook werkelijk gehaald werd. Dus zo heb ik er ook alle vertrouwen in dat we allebei met een grote grijns op ons gezicht in september finishen bij de marathon van Berlijn. Wie had dat 5 jaar geleden gedacht?!

Hoezeer geloof jij in je doel?

Je leest in dit verhaal dat het geloven in je doelen van grote invloed is op de slagingskans. Zolang je ergens absoluut niet in gelooft, zal het ook niet lukken. Zoals Einstein het ooit al zei: als je gelooft dat je zult slagen, zul je gelijk krijgen, als je gelooft dat je zult falen, krijg je ook gelijk. Dus als jij jezelf een doel stelt, vraag je dan ook eens af of je werkelijk gelooft dat het haalbaar is. En als je daaraan twijfelt, misschien is het slim om eerst een tussen-doel te formuleren. Zoals in bovenstaand voorbeeld: niet meteen een marathon plannen, maar eerst kortere afstanden voltooien.

Door dat te doen en in die tussen-doelen te slagen, gaat je geloof in het einddoel groeien. Wat je ooit voor onmogelijk hield, wordt steeds realistischer. Ik wens je heel veel succes!