Een echte ontmoeting raakt je…

Het eerste dat ik vanmorgen via de wekkerradio hoorde, was dat de Amsterdamse burgemeester Eberhard van der Laan is overleden. Het was al lang bekend dat hij ernstig ziek was en daarom had hij, enkele dagen geleden nog maar, zijn functie neergelegd. Ik merkte dat ik geraakt was door het bericht. En ergens vond ik dat ook weer vreemd want ik kan me weinig politici en ambtsdragers voor de geest halen, waarbij ik hetzelfde zou voelen.

Toch was het bij hem anders en inspireert het me zelfs om een artikel erover te schrijven. Waarom ben ik geraakt? Ken ik de man persoonlijk? Nee. Heeft hij ooit iets voor mij gedaan? Nee. Heb ik hem ooit ontmoet? Nee. Of toch wel?

Ontmoeten op afstand.

Als ik eerlijk ben, ken ik Eberhard van der Laan alleen van radio en televisie en ik meen wel eens een ingezonden brief van hem in de krant te hebben gelezen. Uiteraard (vind ik) heb ik de aflevering van Zomergasten gezien waar hij, inmiddels flink ziek, ons meenam in zijn verleden. Een verleden dat ook gepaard ging met puzzels en uitdagingen, zowel qua werk als persoonlijk. Het bijzondere van de keren dat ik meneer Van der Laan in de media heb gehoord of gezien, is dat er een gevoel van ontmoeten ontstond. Misschien herken je dat gevoel wel dat, ook al ken je elkaar niet en kun je via de TV niet terugpraten, je contact hebt. Dat is waar meneer Van der Laan ook om bekend stond bij zijn collega’s en zijn burgers, hij maakte contact. Echt contact.

Leiderschap omvat ook kwetsbaarheid.

Het echte aan dat contact was bij uitstek te merken op de momenten dat hij het ook even niet wist. Soms werd hij als leider van onze hoofdstad overrompeld door een gebeurtenis. Daar deed hij dan ook niet ingewikkeld over, hij kon zijn kwetsbaarheid dragen, waar veel andere leiders zich menen groot te moeten houden of zich hullen in holle bewoordingen zodat die kwetsbaarheid buiten zicht blijft. Het is juist die kwetsbaarheid en openheid die zorgt voor een diep gevoel van contact.

Het contact dat zo ontstaat, heeft te maken met herkenning bij jezelf. Zo van “oja, dus hij is ook maar een mens met zijn kwaliteiten en valkuilen, mitsen en maren, liefde, verdriet en zorgen” net zoals ikzelf. Op die manier voelt het alsof “een van ons” is overleden. En zo dacht ik aan het gedicht dat ik onlangs nog in de training Leiderschap met Open Vizier voordroeg en ik hieronder met jou deel.

Dankuwel meneer Van der Laan voor de lessen die u mij en vele anderen leerde. Vaarwel.

 

ONTMOETEN

is meer dan iemand tegenkomen
of bij elkaar zijn.
Je ontmoet niet zoveel mensen.
Ontmoeten heeft iets
van verwondering en herkenning.
De ander is antwoord of vraag
op iets in jou.

Een echte ontmoeting raakt je.
Niet dat je alles moet zeggen
tegen de ander,
maar wel dat die ander
jou iets mag zeggen
of vragen.

Ontmoeten is de ander
binnenlaten in het huis
van jezelf,
met het risico
dat hij of zij ontdekt
dat niet alles echt is
in je huis,
dat je je soms anders voordoet,
dat je kwetsbaar bent
en soms anderen napraat.

Iemand ontmoeten is
iemand binnenlaten
in de binnenste cirkel van je leven.
Hij zal vragen naar je ervaringen,
gewoontes, gevoelens en opvattingen.

Pas als je de ander
zo diep laat binnendringen,
kun je van ontmoeting spreken.

En een echte ontmoeting laat sporen na.