Teveel negatief nieuws.
Ik ben er niet trots op, maar toch moet ik bekennen dat ik sommige berichten niet meer wil laten binnenkomen. Dat merk ik bij het lezen van de krant bij mijn ontbijt. Soms word ik door de krant geconfronteerd met pagina’s vol berichten over vluchtelingen, oorlogen en terreur, smeltend poolijs, falende overheden en instanties en meer. En steeds vaker sla ik de bladzijden ongelezen om.
Zelfbescherming.
De reden dat ik dit doe, zit hem niet in een vorm van onverschilligheid, maar eerder in een vorm van machteloosheid. Veel van het nieuws dat ook via TV of internet tot me komt, raakt me, word ik boos over of roept walging of een andere negatieve stemming bij me op. Als ik onverschillig was, zouden die stemmingen niet ontstaan maar dan zou ik mijn schouders ophalen en denken “nou en?”.
Machteloos voel ik me soms wel. Ik heb het dan over berichten die gaan over zaken waar mijn invloed op zijn minst zeer beperkt te noemen is. Als zelfs de Verenigde Naties nauwelijks nog enige invloed lijken te hebben, als zelfs klinieken van Artsen zonder Grenzen worden gebombardeerd, hoe kan ik iets doen aan het vele leed en onrecht dat er in de wereld is? Ik voel me klein en onmachtig, ook al weet ik dat ik mijn steentje bijdraag door voor Stichting Kika geld in te zamelen.
Als ik dat gevoel van machteloosheid teveel toelaat, heeft dat effect op mijn hele doen en laten. Daarom kies ik er bewust voor om leuke dingen te doen, te genieten van het leven, plezier te maken. Zelfs als ik weet dat anderen daar weinig tot geen mogelijkheden voor zien. Door dat genieten en plezier, behoud ik mijn levenslust en de energie om daar een bijdrage te leveren waar ik dat wel kan.
Wil het je iets leren?
Uiteraard schakel ik niet de hele nieuwsstroom uit. Ook ik luister in de auto naar de radio, kijk sommige beschouwende televisieprogramma’s en lees nog steeds (deels) de krant. Ik probeer nog wel steeds te bedenken wat ik met sommige berichten kan. En anders sla ik de bladzijde om of zap ik naar een ander kanaal.
Daarin zit een stap die sommige mensen overslaan: het bedenken of je er iets mee kan. Of het je iets wil leren. Wanneer je daar niet meer voor openstaat, zou je van werkelijke Oost-Indische doofheid kunnen spreken. En de vraag die je dan zou kunnen stellen, is: wat heeft die doofheid veroorzaakt? Wat wil je niet meer horen, welke pijn of welk verdriet wil je daarmee uit de weg gaan? Pas geleden had ik nog iemand in training die zichzelf ergens voor afsloot. Toen ik daarop doorvroeg, bleek er iets te zijn waar ze niet over wou praten. Ondanks mijn handreiking, besloot zij dit stuk verborgen te houden. Wat mij betreft prima, maar ik weet ook dat als iets je negatief beïnvloedt, ervoor zorgt dat je jezelf in sommige dingen terughoudend opstelt, dat het je niet helpt om het weg te stoppen.
Dus ook als het gaat om zaken die jij liever niet meemaakt of te horen krijgt, wees dan niet Oost-Indisch doof, sla dan niet zomaar de bladzijde om, maar bedenk je steeds “wat kan ik hier van leren?”.
