Het lijkt misschien een dom mopje, maar het verwoordt wel prachtig hoe mensen vaak naar hun problemen kijken. Ze zoeken oplossingen op plekken waar ze allang geweest zijn, waar geen verrassing meer te vinden is. Terwijl de echte oplossingen vaak liggen op de plekken waar ze liever niet komen. Omdat het spannend is, omdat het lastig is, omdat het niet in één oogopslag glashelder is. De sleutel voor jouw oplossing ligt meestal in het donker, een gebied waar je misschien het liefst wegblijft omdat je niet op voorhand kunt weten wat je daar zult aantreffen.
De rol voor een goede coach is dan ook om zo iemand te helpen dat donkere gebied te onderzoeken. Ook al is dat soms wat onwennig. Ook in de trainingen Persoonlijke Kracht via NLP en Leiderschap met Open Vizier gaan we op onderzoek in dat onderbelichte stuk. Een tijdje terug kreeg ik van één van de deelnemers het volgende prachtige gedicht aangereikt, van Rutger Kopland, met de titel “Verder”.
I
Nu we weten dat we verdwaald zijn
blijft ons alleen deze plek
Regen, tot aan de horizon regen
en een zee van grijs-groene heuvels,
golven van bos na bos
II
Onze kaarten hebben we achtergelaten,
ergens, niet boos, niet weermoedig:
ze vertelden ons wat we al wisten,
waar we vandaan kwamen.
Niet waar we waren.
III
Op het punt nu van verder te gaan
en niet weten hoe, niet weten
van het geritsel, de geuren, het duister
onder de bomen, het geschreeuw
in de verte, de verdwijnende
sporen, van niets weten
wat het betekent.
IV
Onze gezichten zijn koud en strak,
glad van de regen, alsof we huilen.
Het is geen huilen, het zijn
regen en huid.
V
Grijs-groene golven van bos na bos,
daarin zullen we verdwijnen.
Daaruit zullen we terugkeren
maar dat zullen wij niet meer zijn.
Wie dat zijn weet niemand.
