Een pilletje tegen de hoofdpijn, alstublieft.
Het deed me denken aan diagnoses waar ik in mijn werk ook nogal eens mee kom. Een klant ervaart een symptoom en denkt te zijn geholpen met het bestrijden van dat symptoom. Zo kwam ik enkele weken geleden in gesprek met een leidinggevende van een afdeling Inkoop die er last van had dat zijn medewerkers geen hart voor de zaak leken te hebben. Dat bleek door sjoemelen met vakantiedagen, doktersbezoek steevast midden op de dag plannen en vooral ook een grote weerstand tegen verandering. Toen ik een beetje ging doorvragen over veranderingen waar men binnen die organisatie ervaring had, kwamen we al snel uit bij een directeur die met een riante vertrekregeling weggegaan was bij de in zwaar weer gekomen organisatie. Hij had vriendjes opdrachten gegund in plaats van de gangbare inkoopprocedures te volgen. Dit alles stond breed uitgemeten in de kranten en vooral de afdeling Inkoop werd nogal lelijk afgeschilderd. Na zijn vertrek werd het door haar personeel geliefde hoofd van de afdeling Inkoop ontslagen en allerhande nieuwe procedures ingesteld om een herhaling te voorkomen. Maar om een of andere reden functioneerde de afdeling Inkoop niet als voorheen. Zoals ik al schreef: de medewerkers hadden geen hart meer voor de zaak. Hun nieuwe leidinggevende zat terecht met de handen in zijn haar. Op mijn vraag (ja, ik stel ze ook) waar hij zelf dacht dat de oplossing gevonden moest worden, dacht hij vooral aan in gesprek gaan over hoe het team de toekomst ziet.
Zorg voor de oude koeien
Ik heb hem uit de droom geholpen en geopperd om met het team eerst naar het verleden te kijken. Zoals verwacht kwam hij met de tegenwerping dat oude koeien uit de sloot halen, geen oplossing is. Maar ik heb hem uitgelegd dat praten over de toekomst is als het plakken van een pleister op een wond die niet geheeld is. De mensen hebben te maken gehad met onrecht, moesten de prijs betalen voor daden die een inmiddels vertrokken directeur had gepleegd. En in plaats van daar aandacht voor te hebben, wil men slechts vooruit kijken. Maar hoe kun je met mensen zuiver over te toekomst nadenken als het verleden weggestopt moet blijven? Daar zal weinig animo voor zijn en uiteraard is er argwaan en weerstand tegen verandering. Eerdere veranderingen hadden tenslotte nogal negatief voor het team uitgepakt. Aangezien in een lastige periode de zaak geen hart had voor de medewerkers, is het te begrijpen dat de medewerkers nu op hun beurt weinig hart voor de zaak hebben.
Inmiddels hebben we een heel verrijkende workshop gehad waarin mensen goed de gelegenheid kregen om het hart te luchten over wat er allemaal is gebeurd, hoe men zich behandeld voelde. Zo kon dat een plek krijgen en dan kan men het voortaan laten rusten. Het mooie hiervan is dat je zo het verleden betekenis kunt geven om lessen te trekken voor de toekomst. Omdat de medewerkers zich gezien voelen, er aandacht is besteed aan het onrecht dat heeft plaatsgevonden, stonden ze open om hun blik op de toekomst te richten.
Wat is jouw verhaal?
Zit je ook met een symptoom waar je graag een pleister op zou plakken maar waarvan je ook beseft dat daarmee de oorzaak niet is weggenomen? Ik ben benieuwd naar je verhaal en denk graag met je mee. Neem dus gerust een keer contact op en hopelijk spreken we elkaar dan binnenkort!
