Steeds weer vind ik het bijzonder om te merken dat uiteindelijk we het daar niet mee redden. Vrijwel zonder uitzondering lopen we vroeg of laat tegen uitdagingen aan die niet met intelligentie of analytisch vermogen kunnen worden aangegaan. Het gaat dan om situaties waarin je met andere mensen conflicteert, stroefheid in de samenwerking ervaart of met een leidinggevende overhoop ligt. Toch blijven we proberen om met structuren, verstandige maatregelen en controlemechanismes het tij te keren. Sterker nog: als dat geen effect blijkt te hebben, zijn we vaak geneigd datzelfde nóg beter te proberen. Meer van hetzelfde.
Als een kip zonder kop zou je misschien kunnen zeggen, maar in mijn ogen is dat juist omgekeerd. Als een kop zonder kip dus. We hebben zo geleerd om onze hersens te gebruiken en verstandig te zijn en zaken goed te doordenken. Maar daarmee zijn we uit contact geraakt met wat ons hart of onze onderbuik allang probeert te vertellen. We hebben afgeleerd om daar naar te luisteren en signalen die we in ons lijf energetisch oppikken zijn we gaan negeren. Toch is daar grote winst te boeken.
Ik was daarom ook erg blij toen ik iets bijzonders opmerkte tijdens een heisessie van een team dat ik begeleidde. Er werd gesproken over het invoeren van een organisatiewijziging en enkele van de teamleden zeiden dat ze er geen goed gevoel bij hadden. Ze durfden bovendien te erkennen dat ze dat gevoel niet rationeel konden verklaren, maar toch merkten ze dat ze tegen het plan waren. Hoe groot toonde de manager zijn leiderschap door te zeggen: ‘dan doen we het niet’. Spontaan krulden mijn mondhoeken, zelden had ik een manager op basis van dergelijke signalen een plan zien intrekken. Hij erkende dat een goed uitgedacht plan nog niet altijd goed hoeft te voelen en hij was van mening dat beiden zwaar wegen in de besluitvorming. De kop stond weer in verbinding met de kip!
