Het nieuwe jaar is net aangebroken en velen beginnen vandaag weer op het werk. Daar komen talloze collega’s op je af en schudden je hand met daarbij “de beste wensen” te zeggen. Ik herinner het me nog van de tijd dat ik zelf in een grote organisatie werkte. Zo tegen lunchtijd had ik dan een lamme hand van het vele schudden en was ik vele “beste wensen” rijker. Of niet soms?
Wat wens je me nou?
Ik merkte daarbij dat ik aangenaam verrast was als iemand me niet de beste wensen gaf maar iets concreters. Zoals een succesvolle afronding van een opleiding, een soepel verlopende verhuizing, veel plezier en succes in je nieuwe functie. Als iemand me een dergelijke wens toesprak, voelde ik veel meer verbinding, alsof deze persoon we wérkelijk iets wenst waar ik gelukkig van word.
Concreter voelt beter dan beste wensen.
Omdat ik dat zo voelde, ben ik voortaan zoveel mogelijk specifieke nieuwjaarswensen gaan uitspreken. Als ik weet heb van iets belangrijks dat bij iemand te gebeuren staat of als ik weet dat iemand een wat minder plezierig jaar heeft gehad, dan gaat daar mijn wens voor het nieuwe jaar over.
Non-verbale wensen.
Omdat non-verbale communicatie een belangrijk aspect is van hoe je boodschap overkomt, geldt dat ook bij het uitspreken van je nieuwjaarswens. Schud je iedereen persoonlijk de hand en kijk je hem of haar daarbij ook werkelijk aan? Of steek je even je hoofd door de deur van een kantoor en roep je “iedereen beste wensen” naar binnen. Je hoeft niet gestudeerd te hebben om te begrijpen welke manier van wensen het meeste indruk wekt en welgemeend overkomt.
En als ik nou niks concreets weet?
Niet bij iedereen kan ik spontaan een specifieke nieuwjaarswens ophoesten. Dan kies ik voor zoiets als “een gelukkig en gezond nieuwjaar” en soms vraag ik waar iemand zelf op hoopt. Dan kan ik daar alsnog iets over wensen.
Dus dat zijn de beste wensen!
Ja, natuurlijk wens je iemand het beste, maar geef het wat inhoud. Dan krijgen je beste wensen betekenis.
Gelukkig nieuwjaar!
