Ik geef je een voorbeeld van waar ik mee te maken kreeg. In het kader van duurzaam leven, had ik een electrische auto in gebruik genomen. Zo eentje die je thuis aan het electriciteitsnet hangt en je auto voor de volgende rit oplaadt. Daarvoor had ik een laadpaal besteld bij een op zich betrouwbaar ogende webwinkel. De levertijd zou met 5 dagen ook lekker kort zijn dus ik hoopte binnen een week er gebruik van te kunnen maken. De werkelijkheid was weerbarstiger. Ten eerste werd het product via de installateur geleverd en na veel navraag, lukte het pas na drie weken een afspraak in te plannen. Die kon dan nog wel dezelfde week, maar toen het ding eenmaal was aangesloten, bleek deze niet geschikt voor mijn auto. Maar dat kon volgens de monteur eenvoudig hersteld worden, u hoort van ons. Dat laatste bleef echter weer uit. Telefoontjes, emails, voicemails, heel wat keren heb ik de leverancier benaderd om te horen wanneer het nou geregeld zou worden. “Ik zit er achteraan” was het antwoord, als er überhaupt al antwoord kwam. Na weer twee weken ben ik uiteindelijk boos geworden en blijkbaar moest ik echt de lastige klant uit gaan hangen voor er eindelijk beweging in de zaak kwam. De laadpaal is inmiddels in gebruik en werkt prima.
Een ander voorbeeld betreft de hardloopblessure van afgelopen maanden. Na 3 maanden fysiotherapie en manuele therapie, zonder wezenlijke vooruitgang, constateerde een bevriende chiropractor dat mijn bekken scheef stond. Hij had 5 minuten nodig om de diagnose te stellen en het bekken recht te zetten. Van het ene op het andere moment kon ik weer lopen. Hadden mijn behandelaars dat niet eerder kunnen constateren? Had ik dus eigenlijk die marathon van vorige week niet hoeven missen als meteen de juiste diagnose gesteld was?
Kijk vooruit!
Ik heb gelukkig geleerd dat het me weinig helpt om te blijven verwijten. Het helpt mij niet en het helpt de ander niet. Ik kan het zelfs in mijn lijf voelen als ik mezelf er toch op betrap verbitterd te blijven over iets wat me is overkomen. Er ontstaat een soort verkramping die precies laat weten waar het me aan schort: ik ontneem mezelf dan blijkbaar de vrijheid om het los te laten. Natuurlijk laat ik mijn ongenoegen blijken, maar het is de kunst om het daarbij dan ook te laten. Ik begrijp dat waar gewerkt worden, spaanders vallen. Ook ik sla soms de plank mis, mea culpa! Maar als ik blijf mopperen over hoe verkeerd ik behandeld ben, blijf ik hangen in het verleden. Daarom denk ik graag aan de uitspraak die ik ooit van good old NLP-grondlegger Richard Bandler hoorde:
The good thing about the past, is that it’s over
Oftewel, het is gegaan zoals het gegaan is, het is voorbij dus niet meer aan de orde. Dus in plaats van verwijten, kan ik ervoor kiezen om te vergeven. Dat is iets anders dan vergeten, je hoeft niet net te doen alsof het niet gebeurd is maar je kunt er misschien juist van leren. Zo zal ik nog kritischer kijken naar een webshop waar ik een product op het oog heb. En weet ik dat als een behandeling bij een therapeut weinig resultaat oplevert, ik sneller een second opinion kan vragen.
Vergeven, voor sommige mensen nog een hele klus om werkelijk iemand te vergeven. Maar denk dan aan de wijze woorden van de Amerikaanse psychiater Gerald Jampolsky:
Vergeven is het loslaten van alle hoop op een beter verleden
